สิ่งที่ต้องทำมากกว่าหัวใจ

[เลิศชาย ปานมุข]

เคยไหม กับความไม่พอใจที่ต้องอยู่ในทางที่เราไม่ได้เลือก
เคยไหม กับสิ่งที่เราไม่ได้เลือกตั้งแต่ต้น แต่เราต้องทำหรืออยู่ในที่ ที่เราไม่ได้เลือก
เคยไหม กับการตัดสินใจพลาด ทั้ง ๆ ที่คิดว่ามันดีที่สุดแล้ว
หรือ เคยไม๊กับการทำในสิ่งที่สวนทางกับความต้องการของหัวใจตัวเอง
แม้การที่เราทำลงไปนั้น ทำให้อีกคนสบายใจ แต่ตัวเราเองเปรียบเสมือนนรกทั้งเป็น

บางครั้ง เราเลือกได้ และไม่ได้ ถ้าการที่เราจะทำอะไรก็แล้วแต่มันเป็นการทำลายใครอีกหลายคน

หรือแม้แต่แค่.....สิ่งที่เขาเลือกให้เราแล้วว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเรา
แต่ไม่ใช่ มันไม่ใช่ในสิ่งที่เขาคิด มันแย่กว่าที่เขาคิดว่าดี
แต่ใครจะรู้ล่ะว่า สิ่งที่เราไม่ได้เลือกเอง บางครั้งมันก็ดีกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
หรือใครจะรู้ล่ะว่า มันเป็นสิ่งที่จะคอยหลอกลอนเราไปชั่วชีวิต

การทำอะไรก็ตาม ถ้ามันทำด้วยความเต็มใจที่เราเลือกเองได้
เราย่อมเต็มใจที่เจะเผชิญกับมันเสมอ ไม่ว่าจะดีหรือเลวร้ายขนาดไหน
เพราะเราได้เลือกเองด้วยความเต็มใจ พร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่ต้องแก้ไขภายหน้า
แต่ถ้ากับหลาย ๆ คนล่ะ ที่เขาไม่ได้เลือกเอง เพราะเพียงคำว่า บุญคุณ หรือ ทรยศ ค้ำคอเขาเหล่านั้นอยู่

แค่คำสองคำ มันสามารถทำให้เราเป็นคนที่เรียกว่า
กตัญญูหรือ อกตัญญูได้ตลอดชีวิตที่เหลือ

บางครั้งการทำอะไรที่ไม่ได้ตามใจเรา เป็นการที่เราเอง
ได้วางหัวใจลงเท้าของตัวเองและเหยียบหัวใจดวงนั้นด้วยตัวเราเอง
เพียงเพราะคำแค่สองคำ บุญคุณ หรือ ทรยศเท่่านั้น
เราอาจจะต้องทรยศกับความรู้สึกของตัวเองอย่างซื่อสัตย์เพื่อใครอีกหลายคน
การตายไม่ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่เป็นที่สุดในชีวิตเรา
แต่เราจะเอาอะไรมาวัดล่ะ ว่าอะไรสำคัญที่สุดในชีวิตเรา
เรากำลังเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง
เราไม่รู้หรอกว่ามันต้องเจออะไรบ้าง ทั้งๆ ที่บางครั้งเราไม่ได้เลือก หรือ เป็นผู้เลือก
แต่บางที การเป็นผู้ถูกเลือก อาจจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับบางปัญหาก็ได้นะ
แน่นอน ชีวิตนี้ ย่อมมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา ซึ่งมันเป็นของคู่กันเสมอ
ไม่มีใครจะร้องไห้ได้ตลอดเวลา และไม่มีใครจะหัวเราะยิ้มหัวได้ตลอดเวลาเช่นกัน

แม้ว่าบางครั้ง เราต้องเผชิญหน้ากับน้ำตาแต่เราก็ต้องเงยหน้ายิ้ม แล้วบอกกับคนรอบข้างว่า

ฉันยังไม่เป็นไร ยังยิ้มได้ ยังหัวเราะได้
ทั้ง ๆ ที่หัวใจ น้ำตาท่วมใจ จนไม่สามารถเต้นได้ตามจังหวะของหัวใจที่ต้องการให้มันเต้นได้

เมื่อถึงเวลาที่เรารอคอย นั่นแหละ เราจะเจอทางออก
ทางออกที่เราสามารถเลือกเองได้ โดยไม่ต้องรอคอยว่าใครจะมากำหนดชีวิตเราได้อีก

มันจะมาถึง
เมื่อ...มันเดินทางมาหาเรา
นั่นคือ....เวลาที่ได้โดนกำหนดไว้แล้ว

แต่...ระยะทางที่เราจะคอยให้เวลาที่เป็นของเรา
เวลาที่เราจะเป็นอิสระจากสิ่งที่ผูกมัด
นั่นคือสิ่งที่ท้าทายให้เรานั้นต้อง
ก้าวผ่านมันไปให้ได้
ไม่ว่ามันจะยากเย็นสักแค่ไหนก็ตาม
เราต้องทำ เพื่อ......
ความเป็นอิสระแห่งการถูกคุมขังกับสิ่งทีเราไม่ได้เลือกเอง
หรือ......เราจะทำเพื่อ.....สิ่งที่อยู่ข้างหน้า
ที่คอยให้เราก้าวผ่านมันไป
ก้าวผ่านหนามแหลมคมที่คอยทิ่มแทงเรา
ถ้าเราผ่านมันไปได้ คำตอบที่เรารอคอย
มันคงหอมหวาน.......ไม่จืดจางจริง ๆ



ที่มา : http://www.fasaiclub.com

• Tweet