เสี้ยวหนึ่งของ อารมณ์รัก

[เลิศชาย ปานมุข]

เสี้ยวหนึ่งของ อารมณ์รัก

โดย เจริญ ( ศาสตราจารย์เจริญ วรรธนะสิน )

อยากบอกกับเธอว่า อย่าดีกับฉันจนเกินไป เพราะจะทำให้ฉันคิดถึงเธอ

อยากบอกเธออีกว่า อย่าเอาใจใส่ฉันจน เกินไป เพราะจะทำให้ฉันชอบเธอ

อยากวอนเธออีกเหมือนกันว่า อย่าหวานกับฉันมากเกินไป เพราะฉันอาจจะเผลอใจรักเธอ..

เพราะมันจะสร้างความทุกข์แก่ฉันมากมาย ถ้าฉันเกิดรักเธอโดยที่ฉันรู้อยู่แก่ใจว่า เธอไม่ได้รักฉันเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะคนที่ทำให้ฉันรักเขา โดยปรกติแล้ว
มักจะเป็นคนที่รักฉัน มากกว่าที่ฉันรักเขา

ถ้าใครคนหนึ่งผ่านเข้ามาในชีวิต และได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม ที่ทำให้เขาไม่สามารถอยู่กับคุณได้...อย่าได้เสียน้ำตา แต่จงดีใจที่เรได้พบกัน และเขาทำให้เรามีความสุข แม้ว่า มันจะเป็นช่วงเวลาอันสั้นมากก็ตาม เพราะ...เวลาจะเป็นเครื่องชี้บ่ง ....ถ้าเขาเป็นของคุณจริง ๆ เขาจะต้องกลับมา

คุณจะรู้ตัวว่าคิดถึงใครคนหนึ่งมาก ๆ ก็ตอนที่คุณคิดถึงเขาแล้ว หัวใจคุณเต้นรัวถี่ขึ้น เพียงแค่เขาเอ่ยวจีทักทายคุณ ด้วยความอบอุ่นในน้ำเสียง ก็จะทำให้ประสาทของคุณซาบซ่านผ่อนคลายลงอย่างมีความสุข ถึงกระนั้นก็ตาม บางทีคุณก็ยังไม่รู้สึกตัว และยังชอบปฏิเสธว่า คุณไม่ได้ชอบเขา และ คุณไม่ได้รักเขา

ปรอทที่จะวัดความรักในหัวใจของคุณได้ เมื่อคุณคิดถึงใครคนหนึ่งแทบทุกขณะจิต และเมื่อคิดถึงแล้ว ทำให้คุณมีความสุขอย่างประหลาด อยากสละความสุขส่วนตัวให้แก่คน ๆ นั้น แม้ว่าคุณจะเจ็บปวดก็จะทน ขอเพียงแต่ว่า อยากให้เขาคนนั้นมีใจรักคุณสักนิด

อย่าหันหลังให้กับความรัก ในขณะที่ความรักยืนจังก้าอยู่ต่อหน้าคุณ

อย่าได้ไล่มันออกไปจากคุณ เพราะถ้าคุณทำอย่างนั้น สักวันหนึ่งคุณจะหวนคิดขึ้นมาได้ว่า สิ่งที่คุณไล่เปิดไปนั้น แท้จริงแล้ว ครั้งหนึ่งเคยอยู่ใกล้ชิดตัวคุณนี้เอง ..
จงให้คุณค่าแก่คนที่รักคุณ

มันไม่ใช่เป็นสิ่งที่ง่ายเลย ในการที่จะได้พบคนที่รักคุณจริง ๆ เพราะ หัวใจที่จริงจังซื่อตรงหาไม่ได้ง่ายนัก และมีคุณค่าสูงเหลือเกิน

บางครั้งสิ่งที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดในชีวิต ไม่ใช่สิ่งที่เราสูญเสียหรือผิดหวัง แต่กลายเป็น ความเสี่ยงที่เราไม่กล้าเสี่ยง

ถ้าคุณคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่าง ที่จะทำให้คุณมีความสุขมาก จงมุ่งไปหามัน เพราะในจังหวะของชีวิตคนเรา เรามักจะไม่ผ่านมาบนถนนสายเดิมนี้ซ้ำอีก

... เวลาไม่เฝ้าคอยใคร ถ้าคุณคิดว่าคุณได้พบกับ สิ่งที่ถูกต้องและถูกใจ จงถนอมมันไว้อย่าง มีคุณค่า อย่าปล่อยให้เขาหลุดลอยไป

อย่าปล่อยให้ความกลัวเข้าครอบงำและดึงเหนี่ยวคุณไว้ ไม่มีใครนอกจากคุณเท่านั้นที่จะรู้ว่า อะไรจะทำให้คุณมีความสุขอย่างแท้จริง

น้ำตาสองหยดร่วงลงไปในแม่น้ำ และลอยไปตามกระแสน้ำ

น้ำตาหยดแรกเอ่ยขึ้นมาว่า "ฉันคือหยดน้ำตา ของหญิงที่รักผู้ชายคนหนึ่ง แล้วกลับต้องสูญเสียเขาไป"

น้ำตาหยดที่สองตอบกลับอย่างสวนควันว่า "คุณเป็นใคร?"

"ฉันคือหยดน้ำตาแห่งความเสียใจ ของผู้ชายที่ปล่อยให้ผู้หญิงที่เขารัก หลุดลอยไปจากเขา.."

เมื่อถึงเวลานั้น ไม่มีใครจะมาเห็นใจ คนที่ปล่อยโอกาสให้หลุดผ่านไป อย่างไม่แยแส คนเรามักจะไม่เห็นคุณค่า ความสำคัญของคนที่เรารัก และใกล้ชิดกับเรา
จนกระทั่ง พวกเขาได้จากเราไป แล้วถึงมารู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวภายหลัง เมื่อรำลึกถึงสิ่งที่เราเคยมี

ความรักเหมือนกับการเล่นเปียโน คุณต้องขึ้นต้นด้วยการเรียนรู้กฏ หลังจากนั้นคุณต้องลืมกฏเหล่านั้น เล่นดีดดิ้นกรีดกราย จากเสียงเร่าร้องของหัวใจคุณเอง

จงมีความกล้าหาญที่จะรัก แม้ว่าคุณรู้อยู่เต็มอกว่าจะต้องสูญมันไปในที่สุดก็ตาม ดีกว่าที่คุณจะไม่พบความรัก เพราะคุณขี้ขลาดเกินกว่า ที่จะกล้าเผชิญกับมัน

สิ่งที่ท้าทายมากที่สุดในชีวิตคนเรา คือ การเสาะหาใครสักคนหนึ่ง ที่รู้จักความบกพร่องด่างพร้อยของเรา ความไม่ดีของเรา ความแตกต่างของเรา แต่เขาก็ยังรักเราอยู่อย่างสุดจิต สุดใจ...

ถ้าคุณพบคนอย่างนี้ จงรักเขาให้หมดหัวใจคุณ เพราะ คุณจะหาคนอย่างนี้ได้ไม่ง่ายนัก หรือ อาจจะไม่พบอีกเลยในชีวิตของคุณ


ที่มา  :  http://www.unigang.com/Article/3073

• Tweet