เขาบอกว่าคนเราก็เหมือนเรือลำหนึ่ง ที่ล่องลอยไปในทะเลของชีวิต ผ่านปัญหาอุปสรรคมากมาย บางคนถึงฝั่ง บางคนจมระหว่างทางเพราะปัญหาที่ไม่อาจทนไหว บางคนล่องลอยไปไกลแสนไกล ยากที่จะกลับมา ได้ฟังเพลง ?อยู่ที่เรียนรู้? ของกมลา ได้ข้อคิดมากมาย เลยเขียนบทกวีนี้ไว้ ในความรู้สึกที่ตัวเราเปรียบเสมือนเรือลำหนึ่ง.................หากชีวิต...เปรียบเป็น...เช่นเรือน้อย
ที่ล่องลอย...อยู่กลาง...ทะเลฝัน
ผ่านมรสุม...รุมซัด...สารพัน
มุ่งสู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่...ในชีวี
คลื่นทะเล...แต่ละลูก...ผูกความหมาย
ให้หวนคิด...ทั้งหญิงชาย...ในโลกนี้
ต้องฟันฝ่า...ผ่าไป...ในนที
อุปสรรค...มากมี...ที่กลางทาง
ถูกคลื่นลม...โหมเห...เททุกทิศ
เจอทั้งด้าน...มืดมิด...ด้านสว่าง
บางครั้งชัด...บางครั้งพล่า...บางครั้งราง
มองไม่เห็น...ปลายทาง...ฝั่งของเรา
เรือลอยผ่าน...คลื่นน้อยใหญ่...ให้รู้จัก
ทั้งคลื่นรัก...คลื่นทุกข์...คลื่นสุขเศร้า
คลื่นความโลภ...ความหลง...ความมัวเมา
คลื่นความเหงา...การพลัดพราก...และจากลา
อีกคลื่นโกรธ...โมโห...และโทสัน
สารพัน...ความต้องการ...คลื่นตัณหา
คลื่นลาภยศ...สรรเสริญ...คลื่นมายา
คลื่นอิจฉา...ริษยา...ที่บ้าบอ
คลื่นอำนาจ...วาสนา...บรรดาศักดิ์
คลื่นจะผลัก...ชักเรือให้...แล่นไปต่อ
คลื่นประจบ...เสแสร้ง...แกล้งสอพลอ
หลอกและล่อ...เรือไป...ให้หลงทาง
เรือชีวี...ลำนี้...ที่ลอยล่อง
หวังประคอง...แล่นไป...ให้ถึงฝั่ง
คัดหางเสือ...เรือไว้...ใช้นำทาง
สู่จุดหมาย...ปลายทาง...ฝั่งชีวิต
เลิศชาย ปานมุข ; 7 พฤษภาคม พ.ศ.2559
