ทนอัปยศเพื่อเป้าหมายอันยิ่งใหญ่

[เลิศชาย ปานมุข]

ทนอัปยศเพื่อเป้าหมายอันยิ่งใหญ่

************************

          ท่านเวี่ยฉวนเป็นพระเซนที่วาดรูปเก่งมาก เก่งระดับจิตรกรมืออาชีพหรือดีกว่านั้นเลยทีเดียว แต่ข้อเสียของท่านก็คือ ท่านชอบเรียกค่าวาดรูปตรงๆ ซื้อ - ขายต่อรองแบบไม่กระมิดกระเมี้ยนกันเลย ใครจะให้ท่านวาดรูป ต้องจ่ายค่าจ้างให้ก่อน เงินไม่มา พู่กันไม่ขยับ ท่านทำแบบนี้ได้ไม่นาน ก็ถูกวิพากษ์วิจารณ์เละเทะ ใครๆ ก็กล่าวหาว่าท่านทำตัวไม่เหมาะสมกับสมณเพศ หน้าเลือด หน้าเงิน

           " สมัยนี้สังคมมันเสื่อมทราม ใจคนไม่เหมือนก่อน แม้แต่พระก็ยังโลภมาก หิวแต่เงิน "

           วันหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งมาว่าจ้างท่านเวี่ยฉวนให้วาดรูปให้ ท่านเวี่ยฉวนถามโพล่งว่า " จะจ่ายอาตมาเท่าไร "

           " เงินไม่ใช่ปัญหา ท่านอยากได้เท่าไรก็เท่านั้น " หญิงคนนั้นตอบ " แต่มีข้อแม้อยู่ว่า ท่าต้องไปวาดรูปที่บ้านข้า วาดต่อหน้าธารกำนัล "

           ท่านเวี่ยฉวนรับปากโดยไม่ลังเล

           เมื่อมาถึงบ้านของผู้หญิงคนนั้น ก็พบว่าบ้านของนางกำลังมีงานเลี้ยง แขกเหรื่อเต็มบ้าน ท่านเวี่ยฉวนตั้งสติเล็กน้อย แล้วตวัดพู่กันวาดรูปทันที พอวาดเสร็จ รับค่าจ้างมาแล้วก็เตรียมอำลาจากไป แต่หญิงคนนั้นกลับเอาภาพวาดของท่านเวี่ยฉวนมาโชว์กลางงาน แล้วประกาศกับแขกเหรื่อที่พลุกพล่านว่า

           " นี่เป็นภาพวาดที่ท่านเวี่ยฉวนวาดขึ้น พระรูปนี้ทำตัวไม่สมกับที่เป็นพระ คนแบบพระเวี่ยฉวนถือเป็นปฏิกูลสิ่งโสโครกของศาสนา เขารู้จักแต่จะเอาเงินเอาทอง ถึงแม้ฝีมือเขียนภาพจะล้ำเลิศ แต่ถ้าจิตใจสกปรก บูชาแต่เงิน ไม่มีศีลธรรมจรรยา ภาพที่วาดออกมา มันก็อย่างั้นๆ แหละ เอามาแขวนไว้ในห้องรับแขก ก็รังแต่จะทำให้ห้องรับแขกแปดเปื้อน ภาพวาดของเขา ทำได้อย่างมากก็แค่ประดับชายกระโปรงสตรี "

         พูดจบก็สั่งให้สาวใช้นำกระโปรงตัวหนึ่งมาให้ แล้วขอให้ท่านเวี่ยฉวนวาดรูปบนชายกระโปรงนั้น

         ท่านเวี่ยฉวนถามเสียงราบเรียบว่า " ท่านจะจ่ายให้อาตมาเท่าไร "

         หญิงนั้นตอบว่า " แล้วแต่ท่านจะเรียกราคา "

         ท่านเวี่ยฉวนเรียกราคาสูงลิ่ว แล้วลงมือวาดภาพบนชายกระโปรงวาดเสร็จก็เดินจากไป

         หลายคนเริ่มสงสัยว่า ทำไมพระรูปนี้ถึงได้หิวเงินนัก เขาเอาเงินไปทำอะไร ทำไมไม่รักศักดิ์ศรี ขอเพียงได้เงิน จะให้เขาวาดรูปอะไรที่ใหน เขาก็ทำได้ทั้งนั้น

         ไม่นานต่อมา ความจริงก็เริ่มกระจ่าง ที่แท้ชุมชนใกล้วัดที่ท่านเวี่ยฉวนจำพรรษาอยู่นั้นเกิดภัยแล้งรุนแรง แต่พวกเศรษฐีคนรวยไม่ยอมควักเงินช่วยเหลือคนยากจน ท่านเวี่ยฉวนอยากจะวางระบบชลประทานและสร้างยุ้งฉางให้ชาวบ้าน แต่ไม่มีเงิน ท่านจึงคิดหาเงินด้วยการรับจ้างวาดรูป

         หลายปีมานี้ ท่านเวี่ยฉวนถูกคนค่อนขอดนินทา ดูถูกเหยียดหยามสารพัดสารเพ แต่ท่านไม่หวั่นไหว ยังคงยืนหยัดทำงานไปตามเป้าหมายที่วางไว้ จนกระทั่งการก่อสร้างสำเร็จลุล่วง ท่านเวี่ยฉวนก็ทิ้งพู่กัน ปลีกวิเวกเข้าไปอยู่ป่าลึก นับแต่นั้นมา ท่านก็ไม่แตะพู่กันอีกเลย ท่านพูดเพียงแต่ว่า

////วาดเสือ วาดได้แต่รูปลักษณ์หนังเสือเปลือกนอกภายนอก มิอาจวาดกระดูกวาดแก่นจิตวิญญาณ วาดคน วาดได้แต่หน้าตารูปลักษณ์เปลือกภายนอก มิอาจวาดใจคนวาดความคิดจิตวิญญาณ////

***สว่าง อย่าง เซน***

ที่มา : http://pumalone.blogspot.com/2012/09/blog-post_28.html

• Tweet