นิทานเซน เรื่องของช่างไม้

[เลิศชาย ปานมุข]

มีช่างไม้วัยเกษียณคนหนึ่ง คิดว่าตัวเองคงจะถึงเวลาปลดเกษียณสักทีจึงบอกกับนายจ้างว่า

?จะเลิกทำงานช่างสักที กลับไปอยู่กับบ้านใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับลูกเมีย?

นายจ้างรู้สึกเสียดายและไม่อยากให้คนงานมีฝีมือดีๆต้องจากไป จึงบอกให้เขาช่วยสร้างบ้านให้อีกหลังหนึ่งจะได้หรือเปล่า? ช่างไม้นั้นรับปากว่าจะทำให้

ขณะที่ทำงานทุกคนก็มองเห็นว่า ใจของเขาไม่ได้อยู่กับสิ่งที่ทำเลย ใช้แต่วัสดุที่ด้อยคุณภาพ ซึ่งปกติช่างไม้คนนี้จะเป็นคนละเอียดลออ และใช้ของที่มีคุณภาพทุกชิ้น งานครั้งนี้ผลงานที่ออกมาจึงค่อนข้างหยาบ เมื่อบ้านสร้างเสร็จแล้ว นายจ้างจึงมอบกุญแจประตูบ้านให้เขา

?บ้านนี้เป็นของเจ้า นี่คือของขวัญที่ข้ามอบให้เจ้า?

ช่างไม้นั้นตกตะลึงจนตาค้าง รู้สึกละอายแก่ใจยิ่งนัก ถ้าหากว่ารู้แต่แรกว่าบ้านหลังนี้เป็นของตัวเอง เขาจะทำลักษณะอย่างนั้นทำไม? เขาคงใช้วัสดุที่มีคุณภาพชั้นเยี่ยม และสร้างอย่างพิถีพิถันสุดฝีมือ สิ่งที่ได้ในตอนนี้ คือต้องอยู่บ้านที่สร้างอย่างหยาบๆหลังหนึ่ง

พวกเราก็มีพฤติกรรมอย่างนั้นบ่อยๆ พวกเรามักจะไม่ได้ใส่ใจที่จะสร้างชีวิต ไม่ได้สั่งสมอะไรไว้ แต่กลับปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างไม่เสียดาย ไม่ใส่ใจที่จะใฝ่ก้าวหน้า ถึงจุดหัวเลี้ยวหัวต่อกลับไม่รุดไปข้างหน้า จนเมื่อรู้สึกตัวถึงจะรู้ว่า ตัวเองเข้าไปอยู่ในบ้านที่ตัวเองสร้างไว้อย่างไม่ตั้งใจแล้ว

มาเป็นช่างไม้ที่ใส่ใจกันเถอะ คิดถึงบ้านของตัวเอง ตะปูที่ตอกลงไปทุกวัน เหมือนกับเพิ่มไม้ลงไปหนึ่งแผ่น หรือว่าสร้างหน้าต่างขึ้นมาสักบาน ใช้ปัญญาของเราสร้างสิ่งดีๆ ให้กับชีวิตของเรา ชีวิตของเราก็คือสิ่งประดิษฐ์ชิ้นเดียวที่เราสร้างขึ้นด้วยตัวเราเอง ชีวิตเราไม่สามารถทำลายลงแล้วสร้างใหม่ได้

แม้จะมีชีวิตเหลืออยู่เพียงหนึ่งวัน แต่ในหนึ่งวันนั้นก็ขอให้มีชีวิตอย่างสวยงาม สง่าผ่าเผย และทำชีวิตของเราให้ดีที่สุด

ที่มา : http://prakal.wordpress.com

• Tweet