ปล่อยความรักไว้ตรงข้างทาง

[เลิศชาย ปานมุข]

วันหนึ่งเมื่อเรารู้สึกว่าเราทำดีจนถึงที่สุดแล้ว วันหนึ่งเมื่อเรารู้สึกเหนื่อยกับเรื่องราวเดิมตลอดเวลา หรือแม้กระทั่งจนถึงวันหนึ่งที่เราไม่รู้จะไปทางไหน บางครั้งการดันทุรังก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น มีแต่กลับจะทำให้เรื่องราวต่างๆ ดำเนินต่อไปด้วยความกดดันและหาทางออกไม่ได้ คำถามคือแล้วเราจะทำอย่างไรละ???

หลายครั้งที่เรารู้สึกว่าเราเดินร่วมทางกับคนคนหนึ่งมาไกลเหลือเกิน วันเวลาก็ผ่านไปนานจนไม่อยากจะหันหลังกลับไปเริ่มใหม่กับใครคนอื่นอีก เรายังรู้สึกผูกพันกับคนที่เรารักและเรื่องราวเดิมๆระหว่างเราเรื่อยมา แต่สุดท้ายกลับพบว่าเราทั้งสองยังอยู่ที่เดิม ทางเดินยังอีกยาวไกล เราไปไม่ถึงไหนเลยต่างคนต่างเดินวนในลูป ความสัมพันธ์ยังไม่ก้าวหน้าที่จะมองเห็นอนาคตของสองเราได้ มีเพียงเราเองที่มีการวางแผนหรือมีคำตอบอย่างชัดเจนว่าตัวเราจะเดินไปในทิศทางไหน และสุดท้ายจะเป็นอย่างไร แต่คนที่เราเดินเคียงข้างเรากลับไม่ได้มีความคิดเหมือนกันกับเรา ตรงกันข้ามเขามีความลังเลและไม่แน่นอน พร้อมที่จะปล่อยมือเราทุกเมื่อหรือหยุดเดินเสียดื้อๆ ระหว่างทางที่เราเดินฝ่าฟันทั้งทุกข์และสุขด้วยกันมา แน่นอนเราทั้งสองย่อมพบกับสุขและหลีกเลี่ยงความทุกข์ไม่ได้ แต่เรารู้สึกว่าเราทุกข์กับเรื่องเดิม แก้ปัญหาในรูปแบบเดิม จนเหนื่อยและเบื่อ

มันคงถึงเวลาที่บางครั้งเราเองนั่นแหละ ที่ต้องพักเหนื่อย แม้จะไม่พร้อมในการเดินหันหลังกลับไปหรือเริ่มต้นในทางเดินสายใหม่ อย่างน้อยเราก็ต้องหยุดเพื่อมองเรื่องราวของเราที่ผ่านมา บางครั้งการปล่อยความรักไว้ตรงข้างทางไม่ใช่เป็นการทิ้งคนคนหนึ่งไว้ แต่เหมือนกับเป็นการที่เราพักเหนื่อยจากการเดินทาง ออมแรงไว้เพื่อเริ่มต้นสิ่งใหม่ที่คิดว่าใช่และมั่นคง แต่หากความหลังในสิ่งเดิมของเรายังมีค่า และพร้อมที่จะเดินต่อร่วมกันทั้งสองฝ่าย หนทางเก่าที่เราคุ้นเคยก็น่าจะเป็นทางเลือกที่เราจะเดินต่อไป?

ที่มา : http://www.bejame.com/article/1837

• Tweet