ยิ่งไว้ใจ ยิ่งกลายเป็นความห่างเหิน

[เลิศชาย ปานมุข]

ยิ่งไว้ใจ ยิ่งกลายเป็นความห่างเหิน (ใยไหม)

          ความรักต้องการ "ความเชื่อใจ" ก็จริง แต่มันจะมีค่าอะไรหากความ "เชื่อใจ" ที่เรามอบให้กัน กลับเป็นเหมือนแรงผลัก ที่ทำให้คนสองคนยิ่งห่างกันออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งมันจะเป็นอย่างนั้นแน่ หากคนสองคนเข้าใจความหมายของคำว่า "เชื่อใจ" แบบผิด ๆ

         โปรดรับรู้ไว้เลยว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เรามีความรัก องค์ประกอบของมันจะไม่ได้มีแค่ "รัก" เท่านั้น นอกจากจะต้องเข้าใจ และเรียนรู้วิธีการปรับตัวเพื่อให้ไปด้วยกันได้แล้ว ยังต้องเข้าใจคำว่า "เชื่อใจ" อย่างถูกต้องด้วย เพราะต้องยอมรับว่าหากใครมีความเชื่อใจกันและกัน ก็ช่วยลดปัญหาลงไปได้เยอะ

          ถ้าไม่มีใครตามจิกใคร ก็คงไม่มีปัญหาอะไรให้ทะเลาะ ทุกอย่างดูเหมือนจะดีขึ้น หนทางความรักน่าจะสดใสขึ้น แต่ทำไมกลับรู้สึกว่ายิ่งไว้ใจอีกคนมากเท่าไร ความห่างเหินระหว่างคนสองคนก็เพิ่มขึ้นเท่านั้น ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่การ "ไม่เชื่อใจ" แต่ที่รู้สึกห่างเหินกันมากขึ้น เป็นเพราะความเชื่อใจนั้นมี "มากกเกินไป"

         มีหลายคนเชื่อมั่นเหลือเกินว่า "ทำดีที่สุดแล้ว" ก็ทั้งรัก ทั้งให้เกียรติ ทั้งเชื่อใจ ไม่เคยโทรไปตามจิกเหมือนที่เคย ให้เวลาเขาได้อยู่กับเพื่อน ยอมอยู่คนเดียวบ้าง เพื่อให้เขาได้มีโลกส่วนตัว เรา "ทำเพื่อคนที่เรารัก" อย่างดีที่สุด เพราะคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดเท่านั้น จะทำให้ความรักไปกันรอด แต่เราคงลืมไปอย่างหนึ่งว่า การเชื่อใจใครสักคน กับการละเลยใครสักคน มันมีเส้นบาง ๆ กั้นอยู่นิดเดียว ถ้าทำอย่างใดอย่างหนึ่ง "เกิน" ไปเพียงนิด ความรู้สึกที่อีกคนจะได้รับย่อมเปลี่ยนไปทันที

          ความรักก็เป็นอย่างนี้แหละ...มันยากตรงที่เรากะเกณฑ์อะไรไม่ได้ ความพอดีของแต่ละคน ไม่เคยเหมือนกัน ดังนั้น สิ่งที่เราคิดว่า "พอดี" แล้ว สำหรับการเว้นระยะห่าง อาจกลายเป็น "ช่องโหว่" ที่เราสร้างขึ้นโดยไม่รู้ตัวก็ได้

         จึงมีหลาย ๆ ครั้งที่เรา "รู้สึกได้" ว่าความรักของเราไม่เหมือนเดิม สิ่งที่เคยทำให้กัน มันค่อย ๆ เปลี่ยนไป จนแทบไม่เหลืออยู่เลย เรากลายเป็นคนที่ต้อง "ดูแลตัวเอง" อยู่ตลอดเวลา ความไว้ใจทำให้เราไม่ต้องโทรไปถามว่าเขาอยู่ไหน จะทำอะไร หรืออยู่กับใคร "ขอแค่เรายังมีกันและกันก็พอ" ใช่...เราอาจคิดแบบนั้น แต่ทำไมลึก ๆ แล้วเรากลับรู้สึก "เหงา" และแอบ "กลัว" ความเงียบงันจากอีกฝ่ายอยู่เสมอ

          ดังนั้น ถ้าเราใช้ความไว้ใจอย่างไม่ระมัดระวัง เราอาจพลาดขุดหลุมฝังตัวเอง แฟนเรา "เคยชิน"กับความเป็นอิสระที่เรามอบให้ หากเขาจะทำอะไรลงไปโดยไม่บอกเราก่อน เราก็คงจะ "ไม่เป็นอะไร" แน่ ๆ ที่เขาคิดอย่างนั้นได้ เป็นเพราะความ "ไว้ใจ" ที่เรามีให้เขา มันมากจนทำให้มั่นใจนั่นเอง แต่ก็ไม่มีอะไร "ผิด" ไปเสียทุกอย่าง ดีแล้วที่เราหัด "เชื่อใจ" กันและกัน อย่างน้อยความเชื่อใจเหล่านี้ก็เป็น "สิ่งที่ดี" เมื่อเรารู้แล้วว่าอะไรก็ตามที่มัน "มากเกินไป" จะส่งผลร้ายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เราก็แค่ "ปรับเปลี่ยน" ให้ลงตัว เพื่อกระชับความสัมพันธ์ ให้กลับมาแน่นแฟ้นเหมือนเดิม

         บทเรียนนี้...ความรักแค่ต้องการจะสอนเราว่า "ไว้ใจ แต่อย่าละเลย" และเชื่อว่า "ความเชื่อใจ" มีคุณค่าเสมอ แค่ต้องเชื่อใจอย่างมีสตินั่นเอง


ที่มา  : จากหนังสือ : นี่เหรอ...ความรัก
เขียนโดย: ออนอุมาร์
http://women.kapook.com/view32521.html

• Tweet