อคติ : ดังตฤณ

[เลิศชาย ปานมุข]

ผู้เขียน : ดังตฤณ

อคติเป็นอาการที่จิตเอียงข้างกะเท่เร่
มองไม่เห็นคนอย่างที่เขาเป็น
แต่เห็นเขาอย่างที่เราคิด
และถ้ามองอะไรด้วยอคติ
คุณก็แทบไม่มีทางพูดถึงสิ่งนั้นด้วยเหตุผล

อคติมีรากหรือที่ยืนเป็นรักเกินไป
เกลียดเกินไป ไม่รู้แล้วอยากแสดงว่ารู้
หรือกลัวจนขลาดเกินกว่าจะแสดงออก
ความคิดและคำพูดที่ยืนพื้นอยู่บนอะไรที่ ?เกินไป? เหล่านี้
นับเป็นอคติได้ทั้งสิ้น

ทุกคนรู้ว่าอคติเป็นสิ่งไม่ดี
แต่ขณะเดียวกันก็อดมีไม่ได้
เนื่องจากอคติเปรียบเสมือนเงาดำติดตัวมาแต่ไหนแต่ไร
จะให้สลัดทิ้ง หรือสั่งตัวเองว่าจงอย่าเกิดอคติอีกเลย
ก็คงเป็นไปไม่ได้
เอาแค่วิธีตีค่าใครให้ตรงตามที่เขาเป็น
เราก็บวกลบคูณหารตามความชอบใจส่วนตัวเข้าไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว

ความจริงประจำโลกนี้ก็ตลกดีครับ
มนุษย์รักที่จะตัดสินคนอื่นด้วยอคติ
แต่เอาเป็นเอาตายเรียกร้องให้คนอื่นตัดสินตนด้วยความเป็นธรรม
นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาช้านาน และจะยังคงเกิดขึ้นต่อไปไม่สิ้นสุด

เมื่อเกิดอคติ คุณไม่มีทางหยุดคิดทันที
แต่มีทาง ?รู้สึกถึงเงาดำของอคติ? ได้ทันใด
เมื่อรู้สึกได้ถึงเงาดำ ก็จะเห็นว่าดำมากหรือดำน้อย
เวลาผ่านไปก็จะรู้สึกว่ามันไม่มากไม่น้อยเท่าเดิม
นั่นแหละ จะค่อยคลายคืนความรู้สึกยึดมั่นในอคติเสียได้

พอจับได้ไล่ทัน
เห็นบทบาททางความคิดอันเป็นเงามืด
อันเกิดจากความรักมากไป เกลียดมากไป
ไม่รู้มากไป ตลอดจนกลัวมากไป
จิตคืนสู่ความเป็นกลางอย่างมีเหตุผล
รับฟังทุกสิ่งด้วยใจปลอดโปร่ง
อคติก็หายไปเกินครึ่งหรือทั้งหมดได้จริงๆครับ



ที่มา  :  http://supachai.com/present/prejudice.html

• Tweet