เติมชีวิต.. ด้วยรัก

[เลิศชาย ปานมุข]

หลายครั้งหลายหนที่เราเจ็บปวดเพราะรัก...เพราะรักเป็นทุกข์นั้นหรือ...

หากมองให้ดี ๆ รักอาจจะไม่เป็นตัวกำหนดทุกข์นั้นได้..

แต่เป็นการคาดหวังจากฝ่ายหนึ่งมากกว่า...ลองย้อนถามตัวเองซิว่า

"ทุก ๆ ครั้งที่เราร้องไห้ เราผิดหวัง เป็นเพราะเรารักเขาหรือเป็นเพราะว่าเขาไม่รักเรามากอย่างที่เราต้องการกันแน่"

ความรักไม่เคยทำร้ายใคร... แต่เป็นความคาดหวังจากความรักนั้นมากเกินไป...

ความรักที่เราคาดหวังมากจะย้อนกลับมาทำร้ายเราทุกครั้งที่เราคาดหวังสูงเกินไป..

ไม่มีใครในโลกที่สามารถเป็นอย่างเจ้าชาย...เจ้าหญิงในฝันของเราได้...

การเรียกร้องจากอีกฝ่ายรังแต่จะทำให้เจ็บปวดกันทั้งคู่...

เมื่อใดที่รู้สึกท้อแท้หรือหมดกำลังใจ...จากการร้องหาความรักจากผู้อื่น ...

ลองมองย้อนกลับมาที่ตัวเราเอง...

แล้วลองสร้างความรักให้เกิดขึ้นภายในของตัวเองดูบ้าง...

ไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายได้รับอยู่ตลอดเวลา ...

ความรักภายในตัวของตัวเอง...ไม่ต้องใช้เงินใช้ทองซื้อมา...

หากแต่ก่อขึ้นมาง่าย ๆ ...และมีล้นเหลือมากพอที่จะแบ่งปันให้ผู้อื่น...

โดยไม่จำเป็นต้องคาดหวังจะได้สิ่งตอบแทนมา ...

เมื่อใดที่รักใครสักคน...ลองให้ความรักแก่เขาเท่าที่เราจะทำได้...

โดยไม่ต้องคาดหวังถึงสิ่งที่จะได้รับกลับมา

ไม่จำเป็นเลยที่เรียกร้องให้เขารักเราตราบเท่าเทียมที่เรารักเขา...

เพียงแค่แบ่งปันรักในใจเท่านั้น...

เราก็จะสัมผัสจากคำว่าความสุขจากความรัก...จากการให้อย่างแท้จริง

นอกจากนี้เราจะสามารถควบคุมความสุขของตัวเองให้อยู่ในมือของตัวเองได้...

ไม่จำเป็นต้องให้ความสุขของเราอยู่ในมือของคนอื่นที่แล้ว ๆ มา...

เพราะเขาเองเป็นบ่อเกิดของความรัก...

เป็นคนให้มิได้เป็นฝ่ายรับ..

และยิ่งให้มากเท่าไร...เราก็ยิ่งได้ความรักกลับคืนมากเท่านั้น...

เมื่อเราบริสุทธิ์ใจที่จะให้รักกับใครก็ตาม...อีกฝ่ายก็จะรู้สึกสบายใจที่จะให้รักแก่เรา...

โดยไม่ต้องคำนึงว่าเราต้องการอะไรตอบแทนจากเขากันแน่...

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุด...คือ...

ความรักและการให้เป็นบ่อเกิดของความสุขได้ด้วยตัวของมันเอง ...

ไม่จำเป็นต้องใช้ใครก็ตามเป็นคนสร้างความสุขให้เราอีกแล้ว...

เพราะทั้งความรักและความสุขทั้งหมด...มันอยู่ที่เรานั่นเอง...



ขอบคุณบทความจาก  http://www.tamdee.net

• Tweet