บทกวี : สายลมพริ้วไหว
โดย เลิศชาย ปานมุข
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นบทกวีที่ผมลองเขียนแบบกลอนสี่ซึ่งกลอนประเภทนี้ ตามหลักฐานทางวรรณคดีไทย กลอนสี่ที่เก่าที่สุดพบในมหาชาติคำหลวงกัณฑ์มหาพน (สมัยอยุธยา) แต่ต่อมาไม่ปรากฏในวรรณคดีไทยมากนัก เพราะว่าคำในวรรคสั้น พออ่านแล้วดูกระด้าง ไม่อ่อนหวานทางภาษา ซึ่งกลอนสี่เป็นคำประพันธ์ประเภทกลอน ใน 1 บท มี 2 บาท 1 บาท มี 2 วรรค วรรคละ 4 คำ วันนั้นตอนเย็นๆใกล้มืดที่ กศน.ตำบลบ้านแพรก มีศาลาริมน้ำผมเดินไปนั่งรับลมเย็นๆใกล้มืดอากาศเย็นดีเลยลองแต่งกลอน ประเภทนี้ครับ
สายลมพริ้วไหว
หัวใจโหยหา
ความรักข้างหน้า
จะเป็นเช่นไร
ยามอาทิตย์ลับ
อับแสงไสว
ราตรียาวไกล
นั้นใกล้เข้ามา
ท้องฟ้ามืดมน
ใจคนเหว่ว้า
ความรักนั้นหนา
ตอนนี้อยู่ไหน
มองดวงจันทรา
บนขอบฟ้าไกล
เธอจ๋ารู้ไหม
ฉันคิดถึงเธอ
ฉันอยู่ที่นี่
ตรงนี้เสมอ
แม้ไม่พบเจอ
ก็ไม่เปลี่ยนใจ
เมื่อใดได้เจอ
เธอโปรดรู้ไว้
ข้างในหัวใจ
ฉันมีเพียงเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
2 ตุลาคม 2555 เวลา 18.15 น.
