กวี : ว่าด้วยการประเมิน
*****************
ในช่วงนี้มีการประเมินผลการปฏิบัติงานของพนักงานราชการ ในหลายจังหวัด จึงเขียนบทกวีนี้ไว้ครับ
ประเมินเอ๋ย...ประเมินผล...การปฏิบัติงาน
เมื่อกลางปี...งบประมาณ...ผ่านมาถึง
ต่างรวบรวม...หลักฐาน...บานสะพรึง
เพื่อบอกถึง....ผลงาน....ที่ผ่านมา
เตรียมรูปเล่ม...เอกสาร...งานพร้อมสรรพ
เข้ากับเกณฑ์...นานับ...จับสรรหา
ตัวชี้วัด....โน่นนี่นั่น....ละลานตา
ศัพท์ภาษา...วิชาการ...บานตะทัย
เพื่อจุดหมาย...ให้ถึง...ซึ่งคะแนน
กรรมการ...ก็หวงแหน...เป็นไหนไหน
กว่าจะใส่...ให้คะแนน...แสนบาดใจ
จะผ่านไหม...ครั้งนี้...ที่รอคอย
การประเมิน...ผลงาน...ของพวกเรา
อย่าทำให้...พวกเขา...ต้องท้อถอย
เพราะเขาคือ...ผู้สร้าง...บนทางรอย
ที่จะคอย..เคลื่อนงาน...สานต่อไป
กับบางคน...งานผ่าน...การยกย่อง
ตามครรลอง...ของงาน....ที่ให้ไว้
มีมาตรฐาน...การทำงาน...เบิกบานใจ
มาประเมิน...เมื่อไหร่...สบายนัก
กับบางคน...เต็มเปี่ยม....ด้วยเอกสาร
ไฉนเลย...ขาดหลักฐาน....เชิงประจักษ์
แฟ้มงานมี...มากมาย...เกินทายทัก
แต่งานหลัก...จับต้องได้...กลับไม่มี
บางคนดี...บางคนเด่น...เน้นเครือข่าย
ประสานงาน...สิบทิศได้....ไม่หน่ายหนี
งานกรรมกร...แบกหาม...ตามมาที
คนๆนี้...ทำได้...ไม่หน่ายเลย
บางคนดี...บางคนเด่น...เน้นเอาหน้า
แต่ทว่า...ในหน้าที่...นี้ทำเฉย
คิดสร้างสรรค์...งานสำคัญ...นั้นไม่เคย
และเฉยเมย...ลดคุณค่า...การทำงาน
ดังนั้นคน...จึงมี...หลายรูปแบบ
เลยต้องสรรค์...สร้างแบบให้...ได้มาตรฐาน
ตัวชี้วัด...ผลผลิต...และผลงาน
เพื่อดำรง...มาตรฐาน...งานของครู
เมื่อคนมี...มากมาย...หลายรูปแบบ
ผู้ประเมิน...ต้องยลแยบ...แนบความรู้
จุดบกพร่อง...ต้องแนะนำ...ทำให้ดู
ให้เขารู้...ความผิดพลาด...ที่ผ่านมา
มีโอกาส...ให้เขา...ได้แก้ไข
เมื่อยังไม่...มีหลักฐาน...ให้ค้นหา
ซึ่งบางอย่าง...มีผลงาน...ประจักษ์ตา
มิใช่หรือ...ที่ปราถนา...เกินสิ่งใด
ผู้ประเมิน...ต้องเป็น...กัลยาณมิตร
อย่าจับผิด...คิดกดดัน...ให้สั่นไหว
ให้เป็นครู...ผู้ชี้นำ...ทำต่อไป
ให้มีขวัญ...กำลังใจ..และศรัทธา
ผู้ประเมิน...ต้องมอง...สูงอย่างนก
ดั่งวิหก...มองพื้นผ่าน...จากม่านฟ้า
ได้มองเห็น...ความเป็นไป...ในพสุธา
จึงจะเห็น...คุณค่า...คนทำงาน
************************
เลิศชาย ปานมุข 10 กันยายน 2559 เวลา 16.55 น.
