ข้อคิดจากรอยตะปู

[เลิศชาย ปานมุข]

มีเด็กน้อยคนหนึ่งสีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขาถุงหนึ่งและบอกกับเขาว่า "ทุกครั้งที่ลูกรู้สึกโมโหหรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปที่รั้วหลังบ้าน"

วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเขาไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว และค่อยๆ ลดจำนวนลงเรื่อยๆ ในแต่ละวัน เขาได้รู้ว่าสิ่งที่พ่อกำลังจะบอกเขาคือการรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ซึ่งง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ

หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบพ่อและบอกกับพ่อว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อน

พ่อยิ้มและบอกกับลูกชายว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ลูกต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้ โดยทุกๆ ครั้งที่ลูกสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเองได้ ให้ลูกถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้านทีละ 1 ตัว"

วันแล้ววันเล่า เด็กน้อยคนนั้นค่อยๆ ถอนตะปูออกทีละตัว จนในที่สุดตะปูก็ถูกถอนออกมาจนหมด เด็กน้อยดีใจมาก รีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า "ผมทำได้แล้ว"

พ่อไม่ได้พูดว่าอะไร แต่จูงมือลูกของเขาไปที่รั้วนั้น แล้วบอก ลูกทำได้ดีมากทีนี้ลองมองกลับไปที่รั้วสิ เห็นมั๊ยว่ารั้วมันไม่เหมือนเดิม มันไม่เหมือนกับที่มันเคยเป็นก่อนหน้านี้

ลูกจำไว้นะ ว่าเมื่อไหร่ที่เราทำอะไรลงไปด้วยการใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมักจะเกิดรอยแผล เหมือนกับการเอามีดไปกรีดหรือแทงใครเข้า ต่อให้ใช้คำว่า..ขอโทษ..สักกี่หน ก็ไม่อาจจะลบรอยแผลหรือความเจ็บปวดที่เกิดกับเขาคนนั้นได้ตลอดไป


ที่มา : http://hilight.kapook.com/view/25338

• Tweet