เป็นสุขเมื่อมองสิ่งที่มี

[เลิศชาย ปานมุข]

บทความดี ๆ นี้ เขียนโดย?พระไพศาล?วิสาโล ตีพิมพ์ในนิตยสาร Secret

หวาง?เหม่ยเหลียน?เป็นโรคสมองพิการแต่กำเนิดนอกจากมีปัญหาในการเคลื่อนไหวแล้ว เธอยังพูดไม่ได้?แต่เธอก็ไม่ย่อท้อ พากเพียรมุ่งมั่นจนเรียนจบปริญญาเอกสาขาศิลปศาสตร์?จาก?UCLA มหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับต้น?ๆ?ของสหรัฐฯ

ที่ไต้หวันอันเป็นบ้านเกิด??มีการจัดแสดงภาพเขียนของเธอบ่อยครั้ง?ขณะเดียวกันเธอก็ได้รับเชิญให้ไปบรรยาย?(ด้วยการเขียน) ตามสถานที่ต่าง?ๆ?เป็นประจำ?เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้คนซึ่งมีภาษีดีกว่าเธอมากมาย?คราวหนึ่งมีนักเรียนคนหนึ่งถามเธอหลังจากบรรยายเสร็จว่า??คุณอยู่ในสภาพนี้มาตั้งแต่เกิด?คุณไม่รู้สึกน้อยใจหรือ?คุณมองตัวเองอย่างไร?

คำถามนี้สร้างความตกตะลึงแก่ที่ประชุม?เพราะเป็นคำถามที่ตรงเกินไปและอาจกระทบจิตใจของเธอ?แต่เธอ
กลับดูเป็นปกติ?แล้วเขียนข้อความ??ฉันมองตัวเองอย่างไรหรือ??แล้วเธอก็บรรยายเป็นข้อ?ๆ?ว่า
1.?ฉันน่ารักมาก
2.?ขาฉันเรียวยาวสวยดี
3.?พ่อแม่รักฉันมาก
4.?พระเจ้าประทานความรักแก่ฉัน
5.?ฉันวาดภาพได้?ฉันแต่งหนังสือได้
6.?ฉันมีแมวที่น่ารัก

แล้วเธอก็สรุปด้วยข้อความว่า??ฉันมองแต่สิ่งที่ฉันมี?ไม่มองสิ่งที่ฉันขาด?

ทันทีที่เธอเขียนประโยคสุดท้ายจบผู้คนก็ปรบมือดังสนั่นทั้งห้องประชุมด้วยความประทับใจอย่างมากในตัวเธอ

คลิกเลข 2 ด้านล่าง เพื่ออ่านหน้าถัดไป

คนอย่างหวาง?เหม่ยเหลียน?น่าจะเป็นคนอมทุกข์?เพราะสูญเสียสมรรถนะ สำคัญหลายอย่างที่มนุษย์ปุถุชนพึงมี?แต่เธอไม่มัวจมจ่อมเสียใจกับสิ่งที่ขาดไป?หากหันมาชื่นชมใส่ใจกับสิ่งที่เธอมี?พอเปลี่ยนมุมมองเช่นนี้?เธอก็มีความสุขได้ไม่ยากใช่แต่เท่านั้น?เธอยังนำสิ่งที่มีอยู่นั้นมาใช้ประโยชน์ให้เต็มที่?จนประสบความสำเร็จอย่างที่คนธรรมดาจำนวนมากมิอาจทำได้

มุมมองของสาวไต้หวันผู้นี้ ไม่ต่างจากมุมมองของคนพิการหลายคนที่สามารถทำสิ่งที่ยากให้สำเร็จได้?สว่าง?ทองดี นักปั่นจักรยานข้ามประเทศ?เล่าว่า?เขาประหลาดใจมากที่พบว่ามีคนแขนขาดหรือป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายหลายคนจากหลายชาติขี่จักรยานไปถึงเทือกเขาหิมาลัย ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากแม้กระทั่งสำหรับคนที่มีอวัยวะครบ?32?หลังจากสนทนากับคนเหล่านั้น?เขาได้ข้อสรุปว่า

?ผมเรียนรู้จากคนเหล่านี้ว่า?หากคิดจะก้าวไปข้างหน้าแล้ว?จงอย่าคิดถึงสิ่งที่เราไม่มีหรือข้อด้อยของตัวเอง?แต่ให้มองว่าเรามีสิ่งใดอยู่กับตัวบ้าง?การจะทำฝันให้สำเร็จได้นั้นขึ้นอยู่กับว่า?เราใช้สิ่งที่เรามีอยู่
ได้แค่ไหนต่างหาก?

ผู้คนเป็นอันมากท้อแท้กับชีวิต?ยอมแพ้ต่ออุปสรรค?เพราะมองเห็นแต่สิ่งที่ตนเองไม่มี?เช่น?เงินทอง?พรรคพวก?เส้นสาย หรือสถานภาพ?แต่กลับมองข้ามสิ่งที่ตนเองมีอยู่?หรือไม่รู้จักใช้สิ่งที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์เต็มที่?หลายคนมัวแต่ก่นด่าชะตากรรมว่าทำไมฉันถึงไม่มีเหมือนคนอื่นเขา?คนเหล่านี้ไม่ต่างจากนักเล่นไพ่ที่เอาแต่บ่นว่าโชคไม่ดี
ที่จั่วได้ไพ่แต้มต่ำ?ๆ?แทนที่จะคิดว่า?ฉันจะเล่นไพ่ในมือให้ดีที่สุดได้อย่างไร

แม้มีมากเพียงใด?แต่ตราบใดที่มองเห็นแต่สิ่งที่ตนขาด?ก็จะไม่มีวันพบความสุขเลย เด็กจำนวนไม่น้อยเป็นทุกข์ที่ไม่มีสมาร์ทโฟนใช้ทั้ง?ๆ?ที่มีอะไรต่ออะไรมากมายอยู่แล้ว?ส่วนผู้ใหญ่ก็เป็นทุกข์ที่ไม่มีรถเบนซ์ขับหรือไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง?ทั้ง?ๆ?ที่มีชีวิตสะดวกสบาย?มีการงานที่มั่นคง?มีครอบครัวที่อบอุ่น?ยังไม่ต้องเอ่ยถึงหญิงสาวที่มีพร้อม
ทุกอย่าง?แต่ก็ยังทุกข์เพราะไม่มีผิวสวยงามหรือทรวดทรงที่กระชับ

หากมองเห็นแต่สิ่งที่มี?ไม่มองสิ่งที่ขาดนอกจากจะไม่ทุกข์เพราะยังไม่มีนั่นนี่แล้ว เมื่อถึงคราวที่ต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไปก็ไม่ทุกข์ง่าย?ๆ?เพราะดีใจที่ยังมีสิ่งต่าง?ๆ อีกมากมาย?หลายคนสูญเสียทรัพย์สมบัติมากมายจากอุทกภัยครั้งใหญ่เมื่อปี?2554 แต่เมื่อสำรวจรอบตัวก็พบว่า?ยังมีข้าวของมากมายที่หลงเหลืออยู่?ที่สำคัญก็คือ?ลูกและคนรักยังอยู่กันพร้อมหน้า?จึงคลายทุกข์ไม่จมอยู่กับความอาลัย?พร้อมมองไปข้างหน้าและก้าวเดินต่อไป

โสภณ?ฉิมจินดา?เป็นคนมีน้ำใจชอบช่วยเหลือเด็กชนบทในถิ่นทุรกันดาร คราวหนึ่งชวนนักศึกษาไปช่วยกันบำเพ็ญ
ประโยชน์ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในแม่ฮ่องสอน ขากลับรถพลัดตกจากเขา?ชั่วขณะนั้นเขาภาวนาขอให้นักศึกษาทุกคนปลอดภัย ปรากฏว่าทุกคนไม่ได้รับอันตราย?ยกเว้นเขาซึ่งหลังได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงจนพิการครึ่งตัว?หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นมีหลายคนพูดกับเขาว่า??นี่ขนาดไปทำบุญยังเกิดอุบัติเหตุ??ราวกับจะตัดพ้อว่า?ทำดีแล้วทำไมไม่ได้ดี?แต่เขาเองกลับไม่รู้สึกเป็นทุกข์เลย?เขามองว่า??เพราะเราไปทำบุญ?เราถึงเหลือตั้งเท่านี้?

   แทนที่จะเสียใจเพราะพิการไปครึ่งตัวเขากลับมองว่า?ตนเองโชคดีที่ร่างกายครึ่งหนึ่งยังเป็นปกติ ไม่ว่าจะสูญเสียกี่มากน้อย?ประสบการณ์ของบุคคลเหล่านี้ย้ำเตือนเราว่า?พึงมองสิ่งที่มี?อย่ามองสิ่งที่ขาด??แล้วเราจะมีพลังในการดำเนินชีวิตอย่างผาสุก

• Tweet