เราไม่ได้ไม่รักกัน

[เลิศชาย ปานมุข]

เราไม่ได้ไม่รักกัน บางทีอาจไม่จำเป็นเสมอไป ที่ความรักจะต้องจบลงด้วยการได้เป็นคนรัก

บนเตียงเล็กๆในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่ง แดดยามเย็นทอบางบางผ่านหน้าต่าง หญิงชราอายุราวๆ 70 ปีนอนซมอยู่บนเตียง เธอรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอแล้ว แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ... เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมดที่เธอได้ผ่านมา เธอได้แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่นแม้จะไม่มีลูกก็ตาม มีเพื่อนที่ดีผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้สามีของเธอจะตายไปร่วม 10 ปี แต่ในวันสุดท้ายของชีวิต เพื่อนที่เธอรักที่สุด ... ก็มานั่งเคียงข้างเธออยู่ตรงนี้ มาส่งเธอเหมือนทุกครั้งทุกคราว

"หมอบอกว่าฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก" เธอเอ่ยบอกกับเขา เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก

"ฉันรู้" ชายชราพยักหน้ารับ

"เธอมาส่งฉันเหมือนทุกทีสินะ" หญิงชรามองหน้าชายชรา

"ใช่ ... ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ขาดไปอย่างคงไม่ครบ" ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ตอนเด็กๆ บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น บ้านฉันอยู่เลยบ้านเธอไปมาก" เธอรำลึกความหลัง

"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน" ชายชราบอก

"ใช่ ..เธอทำอยู่อย่างนั้นตลอดชั้นประถมและมัธยมที่เราเรียนด้วยกันจนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นแฟนกัน" หญิงชราพูดขึ้น

"สุดท้ายก็ต้องเลิกล้อกันไป" เพื่อนชราของเธอต่อคำ

"ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ" เธอเย้ายิ้มๆ

"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิมจนต้องเลิกกับแฟน ...ไม่ใช่รึ" ชายชราทวนความหลัง

เธอจำได้ว่าเธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่าไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้วเดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา แต่เขาก็ยังดึงดันที่จะมาส่งเธอ

"โกรธก็โกรธไป ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน ยังไงเธอก็ต้องมาก่อน" นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม แม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้วก็ตาม

เธอยังจำวันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้นเธอไปส่งเขาที่สถานี ร้องไห้จะเป็นจะตาย เขาวุ่นกับการปลอบเธอจนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ พอเธอสงบลงและขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ พ่อแม่ของเขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ ... พอเธอกลับมาก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียวกับกองกระเป๋าเงยหน้าขึ้นบอกกับเธอทั้งน้ำตา

"กลับบ้านเอง ... เดินดีๆนะ" และนั่นทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอีกรอบ

เธอจำได้ว่าวันที่เขาปิดภาคเรียนและกลับมาบ้าน เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี แต่หลังจากนั้น 2-3 วันมีคนมาบอกว่าแฟนเธอกับเพื่อนเธอต่อยกัน

"มันนอกใจเธอ" เขาบอกเรียบๆแต่เธอไม่เชื่อ วันนั้นเธอเชื่อแฟนมากกว่า ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอจึงหาเรื่องชกต่อย เธอว่าเขาไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลังเธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้านก็เจอแต่พ่อของเขา

"มันกลับไปแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว เห็นว่ามีธุระด่วนไม่รู้อะไร"

เธอส่งจดหมายไปขอโทษ เขาบอกไม่เป็นไร เขาไม่เคยโกรธเธอ แค่น้อยใจเล็กๆ ในจดหมายลงท้ายด้วยคำ-คำเก่า "กลับบ้านเอง ... เดินดีๆนะ" เธอรู้ว่าในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น เขาพูดอะไรออกมามากมายขนาดไหน

เธอจำได้ถึงวันที่เธอบอกเขาว่าเธอจะแต่งงาน เขามองหน้าเธอ ... เธออ่านไม่ออกว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร ดีใจ? เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ เขาก็ตอบว่า ... "เราใจหาย"

แต่ก่อนหน้านั้นก็เขานี่แหละที่เป็นคนช่วยเธอเลือก ช่วยเธอดูว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดีและรักเธอจริง "เรา-ผู้ชายด้วยกัน เราดูออก" ซี่งเขาก็ดูไม่ผิด สามีของเธอดีเหมือนอย่างที่เขาบอก

วันแต่งงานเธอบอกเขาว่า "ความเป็นเพื่อนของเรา ยังเหมือนเดิมนะ ...ไม่ต้องห่วง" เขามองเธอนิ่งๆพยักหน้าน้อยๆไม่ตอบคำถึงเวลารดน้ำสังข์ เขาอวยพรเธอมากมายแต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆว่า "ฝากด้วยนะ"

เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไปแต่ก็ไม่เคยลืมกัน เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆปี ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ เพราะเธอนับของเธอแล้วมันได้ 58 ใบน้อยกว่าอยู่ใบนึง เพราะเธอเกิดทีหลังเขา 5 เดือน

บางทีเธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้แต่คนรักของเธอไม่แม้แต่ระแคะระคายและก็เช่นกันหลายความลับที่เขาระบาย ที่เขาฝากไว้ที่เธอเธอก็รับและเก็บงำมันไว้ด้วยความเต็มใจ

"คิดอะไรอยู่?" เขาเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ

"เรากำลังนึกแปลกใจ" เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด

"ทำไมเราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน?"

เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน "เราสนิทกันมากมั้ง" เขาว่า

"นั่นไม่น่าใช่เหตุผลนี่" เธอว่า

"เธอถามยากไปนะ" เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกอยู่ครู่ใหญ่

"ไม่ยากหรอก ลองคิดเล่นๆสิว่าทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?" แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซนเหมือนเด็กหญิงครั้งกระโน้น

"อืมม อันนี้ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย" เขาพูดขึ้น

เธอมองหน้าเขา แปลกใจเธอว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนคำถามนี่นะ

"ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไม-เราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน" เขามองหน้าเธอ ด้วยสายตาอ่อนโยน

"แต่ถ้าเธอถามว่า ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ" เขาเว้นช่วง

"ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า เราไม่ได้-ไม่รักกันซะหน่อย"

เธอหลับตาลง ... คำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายสิบปี กลับตอบออกมาง่ายๆอย่างนี้เอง

"นั่นสินะเราไม่ได้-ไม่รักกันซะหน่อย" เธอตอบทั้งๆที่หลับตาลง



Source: Forwarded Emails
ที่มา  :http://bangkokquotes.blogspot.com

• Tweet