บทกวี : เติมอะไรให้ธรรมชาติ
โดย เลิศชาย ปานมุข
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในทุกวันนี้มนุษย์หลงลืมไปว่าเราได้อาศัยธรรมชาติในการดำรงชีวิต น้อยคนนักที่จะมีเวลานั่งดูพระอาทิตย์ขึ้น ดูสายน้ำไหล ดูต้นไม้ที่ไหวเอน ดูเมฆที่ลอยล่อง ดูนกบินกลับรัง ดูดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ดูพระจันทร์ยามค่ำคืน ธรรมชาติเป็นสิ่งสวยงาม หากมีเวลาสักช่วงนาที เราได้มีเวลามองรอบตัวเรา เราจะค้นพบความผ่อนคลายอีกรูปแบบหนึ่ง ทุกวันเราทำลายธรรมชาติไปมาก ใช้ประโยชน์อย่างมหาศาล จนเราลืมเหลียวมองที่จะคืนอะไรให้แก่ธรรมชาติบ้าง
หากเรารู้สึกอึดอัดไม่สบายใจให้ยืนมองทะเล เพราะทะเลกว้างใหญ่
หากเราอ่อนแออ่อนไหว ให้มองภูผาที่หนักแน่น
เราควรจะเติมอะไรดี...ให้โลกใบนี้กลับมาเหมือนเดิม
เราจะเติมความชุ่มฉ่ำให้ลำน้ำ
เราจะเติมสีครามให้ฟ้าใส
เราจะเติมสีเขียวให้พงไพร
เราจะเติมพันธุ์ไม้ให้ผืนดิน
เราจะเติมสีขาวให้เมฆหมอก
เราจะเติมระลอกให้เกลียวคลื่น
เราจะเติมแสงจันทร์ยามค่ำคืน
และดาวที่ดาษดื่นบนฟ้าำพราว
เราจะเติมแสงแดดที่อบอุ่น
เราจะเติมสายลมอ่อนละมุนให้ขุนเขา
เราจะเติมหาดทรายให้ทอดยาว
เพื่อโอบกอดภูเขาและทะเลทีมี
เราจะเติมสีสันให้ดอกไม้
เราจะเติมความหมายให้ทุกสี
เราจะเติมความหวานให้มาลี
เราจะเติมทุกสิ่งที่น่าจดจำ
เราจะเติมสกุนาบนท้องฟ้า
เราจะเติมมัจฉาในสายน้ำ
เราจะเติมสรรพสัตว์ทุกเขตคาม
เราจะเติมความงดงามให้ชีวี
เราจะเติมธรรมชาติในใจคน
เพื่อจะลดความทุกข์ทนในวันนี้
เราจะเติมทุกสรรพสิ่งที่ธรรมชาติเคยมี
เพื่อให้มนุษย์เรานี้กลับมาที่จุดเดิม
เราควรเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ เพื่อให้ธรรมชาติอยู่กับเราตลอดไป
(มาลี) แปลว่า ดอกไม้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
