เดี๋ยวนี้ คำว่า ?ครู? และคำว่า ?อุดมการณ์? มันถอยห่างและแยกออกจากกันไปทุกที และคำว่า ?ครู คือนักพัฒนาผู้ยิ่งใหญ่? มันเริ่มเลือนหายไปจากสังคมไทย วันนี้ผมดูคลิปในยูทูปหลายคลิปเห็นชีวิตของ ?ครูดอย? ที่ยังคงเป็นเรือจ้าง ที่ทำหน้าที่ของคำว่า ?ครู? อย่างมุ่งมั่น เมื่อดูคลิปจบ เลยเขียนบนกลอนนี้ไว้ เพื่อขอบคุณพวกเขาเหล่านั้น ที่ยังมุ่งมั่นรักษาใน ?อุดมการณ์วิญญาณครู? เพื่อเด็กๆของเราครับ
บทกวี : เรือจ้าง กลางไพร
**************************************
ขอเชิดชู...ผู้กล้า...แห่งขุนเขา
ผู้ขัดเกลา...ความเขลา...ของเด็กน้อย
บนแผ่นดิน...ถิ่นห่าง...กลางดงดอย
ไม่ท้อถอย...คอยสร้าง...ทางปัญญา
ถึงลำบาก...อย่างไร...ไม่ไหวหวั่น
ท่านมุ่งมั่น...สรรสร้าง...เพื่อการศึกษา
ลดช่องว่าง...ที่ขวางกั้น...การพัฒนา
เพื่อนำพา...อนาคต...ของเด็กไทย
ขอบพระคุณ...คุณครู...ผู้เสียสละ
แม้ท่านจะ...ทุกข์ยาก...สักแค่ไหน
เพียรส่งเด็ก...ให้ถึงฝัน...อันยาวไกล
เป็นเรือจ้าง...กลางไพร...ให้แผ่นดิน
**************************************
