ไม่ได้เขียนกลอนกวีมานานแล้ว สองสามวันที่ผ่านได้ดูภาพชีวิตของครูบนดอย ครูหลายคน ยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อเขาถูกรายล้อมด้วยเด็กๆชาวเขา แววตาของเด็กๆมีความหวัง มีความมุ่งมั่นในการเรียน ทั้งที่เขาขาดโอกาส ขาดหลายๆอย่างทั้งสื่อ ทั้งห้องเรียน ทั้งอุปกรณ์การเรียน ครูคือแสงสว่าง ครู คือ ผู้ให้ความรู้เพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต ผิดกับเด็กที่บ้านเรา ที่มีความพร้อมมากกว่า แต่กลับมองไม่เห็นคุณค่าของการศึกษา คืนนี้ ผมเลยเขียนกลอนไว้บทหนึ่งให้กับครูบนดอยหลังจากเห็นภาพต่างๆเหล่านั้นครับ .............
บทกวี : ครูดอย
*******************
จากชีวิต...รุ่งเรือง....สู่เมืองป่า
หอบวิชา....ความรู้....สู่ขุนเขา
บนเส้นทาง...ขวางกั้น....อันทอดยาว
แนวเทือกเขา...สูงเสียดฟ้า....มาเรียงราย
มีม่านหมอก....สีขาว....ที่พราวพร่าง
หุบเหวขวาง....ทางกั้น....เป็นมั่นหมาย
ในป่าลึก....นึกย้ำ...คำอันตราย
ณ จุดหมาย....ปลายทาง....ห่างผู้คน
ต้องเดินทาง....กลางป่า.... ฝ่าลมหนาว
อีกบางคราว....ต้องผ่านไป....ในสายฝน
อีกลุยน้ำ....โจนข้าม....ย่ำเลนโคลน
ต้องโลดโผน...โจนทะยาน....ที่ผ่านมา
สู่แดนดิน....สู่ถิ่น....อันกันดาร
เพื่อสืบสาน....อุดมการณ์....การศึกษา
สนองราษฎร์....สนองรัฐ...นักพัฒนา
เพื่อนำพา....ความรู้....สู่คนดอย
*******************
