'ตามรอยรัก' กว่าจะรู้ว่าเธอมีความหมาย

[เลิศชาย ปานมุข]

ทุกวันนี้เราดำเนินชีวิตไปในโลกที่ถูกวางระบบไว้อย่างดียิ่ง ตื่นตีห้า กินกาเเฟหนึ่งเเก้วตามสูตร กาเเฟสอง น้ำตาลสอง กินอาหารอย่างระมัดระวังตามจำนวนเเคลอรีที่เราควรได้รับในแต่ละวันซึ่งมีตัว เลขระบุไว้อย่างชัดเจน เรากำหนดว่าเมื่อถึงเวลานี้เราควรทำสิ่งนี้ เมื่อถึงเวลานั้น

เราต้องกินอาหารเท่านี้ ซ้ำๆ หมุนเวียนไปเป็นระบบที่ไม่มีวันถูกทำลาย

เราสบายใจอยู่ในโลกที่เราจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระบบระเบียบ

เมื่อเรารักใครสักคน เราก็ทำการจัดวางระบบบางอย่างไว้ภายใต้ชื่อเรียกว่า "ความรัก"

มันต้องดำเนินไปในรูปเเบบไหน ต้องทำอะไรแล้วควรจะได้อะไรกลับคืน ข้อเเม้ต่างๆ ถูกตั้งไว้อย่างที่เราคิดว่าเหมาะสม และหากไม่มีปัญหาใดเกิดขึ้นคั่นกลางระหว่างนั้น ความสัมพันธ์ก็จะเดินหน้าไปเรื่อย ๆ เขยิบตัวเองขึ้นไปทีละขั้น ที่ละขั้นอย่างที่มันควรจะเป็น และอย่างที่เราคาดไว้ว่ามันน่าจะเป็น

นักเขียนหน่มใหญ่คนหนึ่งดำเนินชีวิตไปตามรูปแบบที่คาดเดาได้ เขามีภรรยาและเธอมีความรักคอยเขาอยู่ที่บ้านและแล้ววันหนึ่ง, เธอก็หายไป

หลังจากความงุนงงสงสัยและคำถามมากมายในช่วงแรกผ่านไป เขาก็รู้สึกว่าเขาได้พบกับอิสระ

เขาเริงรื่นกับชีวิตไร้พันธะและเดินหน้ามองหาความสัมพันธ์ใหม่ ๆ พยายามทำให้ระบบที่ขาดพร่องหายไปได้รับการจัดแต่งใหม่ให้เต็มเหมือนเดิม

เเต่เขาก็สนุกอยู่ได้ไม่นาน และเกิดคำถามขึ้นมาอีกครั้ง

เขาเป็นอิสระจากอะไร?

อิสรภาพมีราคาค่างวดสูงเท่ากับราคาของความเป็นทาส*

และมันทำให้เขาต้องดำรงชีวิตอยู่เพียงลำพัง

Things just won't do without you, matter of fact
I'm on your back, I'm on your back, I'm on your back
If you walk out on me, I'm walking after you
If you walk out on me, I'm walking after you (Walking After You : Fool Fighters)

นักเขียนคนนั้นเริ่มคิดถึงภรรยาของเขามากขึ้นหลังจากคืนวันอันเริงรื่นจาก การฉลองอิสรภาพได้ผ่านพ้นไป จากความคิดถึงกลายเป็นโหยหา กระวนกระวาย หมกมุ่นและตระหนักว่าเธอมีความหมายต่อชีวิตของเขาเพียงไร

เขาจึงตัดสินใจออกเดินทางไกลเพื่อตามหาเธอ

และตามหาความต้องการที่แท้จริงของตัวเองที่อาจตกหล่นหลงทางระหว่างถนนชีวิตอันยาวไกล

เราอาจได้ยินคนพูดถึงประโยคซ้ำซากชวนคลื่นเหียนเดิม ๆ ว่า-เราจะได้รู้ค่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่งก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมันไป-อยู่บ่อยครั้ง ในหลายโอกาสที่แตกต่างกัน

เเต่มันก็เป็นเรื่องจริง

มนุษย์พร้อมที่จะหลงลืมหรือทำสิ่งที่มีค่าหายไปง่าย ๆ เราไขว่คว้าหาสิ่งที่มีค่าต่อชีวิต เราดิ้นรนสุดเเรงเพื่อให้ได้มา แต่พอได้มาจริงๆแล้วเราก็รู้สึกเป็นอิสระต่อพันธะผูกมันที่เคยมีกับสิ่งที่ เราเคยต้องดิ้นรนเพื่อให้ได้มามากเกินไป เราก็เลยลืมที่จะดูเเลสิ่งที่มีค่านั้นไปได้ง่าย ๆ

และเมื่อสิ่งนั้นหายไป เราก็รู้สึกว่างเปล่า

มนุษย์มีปัญหาใหญ่ๆอยู่สองประการด้วยกัน ประการแรกคือ การรู้ว่าเมื่อไหร่จะเริ่มต้นและประการที่สองคือ การรู้ว่าเมื่อไหร่จะหยุด

เรามักใช้ความเคยชินเป็นอาวุธทำลายความพิเศษที่คนสองคนเคยรู้สึกต่อกัน

เราไม่รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นหน้าเขาหรือเธอีกแล้ว

เราไม่รู้สึกคิดถึงหรืออยากเจอเขาหรือเธอคนนั้นมากมายได้เหมือนเดิมอีกแล้ว

เราจะกลับมาทบทวนถึงความรู้สึกนั้นก็ต่อเมื่อเกิดความเปลี่ยนแปลงที่ทำให้ระบบที่วางเอาไว้เป็นอย่างดีเกิดการสั่นคลอน

และบทหนทางระหว่างการทบทวนนั้น คนที่โชคดีก็อาจค้นพบบางอย่างที่จะทำให้การเดินเคียงข้างกับคนอีกคนนั้นไปถึงจุดหมายปลายทางได้

แต่พวกเราส่วนใหญ่ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

บางคนไม่อาจค้นพบสิ่งที่ทำให้ส่วนเชื่อมต่อระหว่างตัวเองกับอีกคนขาดหายไปและบางคนก้อทำตนเองสูญหายไปตลอดกาล และทำได้เพียงเฝ้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในวันต่อๆไปของชีวิตที่ไร้สุขของพวกเขา

So far, I still know who you are
But now I wonder who I was--
--Strangers when we meet
Strangers on the street
Lovers while we sleep
Perfect
You know this has to be
We always were so free
We promised that we'd be
Perfect (Perfect : Smashing Pumpkins)

ความรักเชื่อมเราสองคนไว้ แม้วิถีชีวิตจะผลักเราไปคนละทาง*

ชีวิตคู่-คู่ชีวิต?

ความทุกข์จากความรักมักเกิดจากการที่เราคาดหวังให้คนอื่นรักเราอย่างที่เราคิด ไม่ใช่รักในวิธีของตัวมันเองซึ่งเเสดงออกมาได้แตกต่างกันออกไปหลายร้อยหลายพันวิธี

เหมือนกับที่เราเรียกท้องฟ้าว่าท้องฟ้า, แม้ในวันที่มันเป็นสีเทาฉ่ำฝน สีเเดงแก่ก่ำหรือสีดำอันมืดมิด เราก็ยังคงระบุว่ามันคือ-ฟ้า-อย่างไม่มีวันเปลี่ยนเเปลง

*******************************************************************************

*ข้อความจากในหนังสือ

("ตามรอยรัก" (O Zahir ) ของ Paulo Coelho แปลโดย ประโลม บุญรัศมี ฉบับพิมพ์ครั้งแรกกันยายน 2549 โดยสำนักพิมพ์นานมีบุ๊คเอโนเวล

ที่มา หนังสือพิมพ์มติชนรายสัปดาห์ วันที่ 03 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549 ปีที่ 27 ฉบับที่ 1368 หน้า 79

• Tweet